Ik heb altijd graag en veel geschreven. Als puber schreef ik dagelijks met mijn beste vriendin Carla. Ook al hadden we elkaar dan de hele dag ook al op school gezien, ' s middags thuis werden de gekleurde ruikpennen, briefpapier en stickers bij elkaar geraapt en ontstond er altijd nog een lange brief over de meest zinnige en onzinnige dingen die me bezighielden. Je zou kunnen zeggen dat zij mijn dagboek was, ik beschreef mijn dag en zij las het. Schrijven was, toen al, mijn uitlaatklep. Door te schrijven kon ik mijn dag en mijn gedachten ordenen.
Lange tijd heb ik wat minder geschreven, ik maakte er gewoonweg geen tijd en ruimte voor.
Tot de dag dat mijn vader overleed...
In een paar weken tijd werd hij, een tot dan toe gezonde man van 64, zwak en ziek. Het bleek slokdarmkanker en 3 weken na die afschuwelijke mededeling was hij er al niet meer.
Voor ons, mijn moeder, broer en zus, was het een rollercoaster van emoties, we waren nog niet eens doordrongen van het feit dat hij ziek was en toen moesten we al rouwen om zijn dood.
Het was in die tijd daarna dat ik weer een enorme behoefte kreeg om te schrijven. Dit keer niet met mooi papier, gekleurde pennen en stickers. Nee, ik schreef rammend van verdriet op een toetsenbord en zag mijn verdrietige, boze woorden verschijnen in een scherm.
Het waren geen mooie zinnen, het waren kreten, flarden, rauwe emoties en herinneringen.
En het hielp!
Natuurlijk was ik niet minder verdrietig, ik miste mijn vader enorm en was boos dat het zo was gegaan. Maar de wirwar die in mijn hoofd was ontstaan kreeg een uitgang, waardoor er ruimte ontstond voor andere zaken. Die ruimte werd langzaamaan ingenomen door rouw, puur verdriet, maar ook steeds meer door mooie herinneringen en de liefde die er altijd was.
Dat wat destijds op papier is verschenen, is alleen voor mij. In het begin had ik vaak de behoefte het nog een keer te lezen, aan te vullen, te schaven. Na een tijdje had ik die behoefte steeds minder. Ik heb de tekst nog steeds, al kijk ik er bijna niet meer naar.
Sindsdien ben ik niet meer opgehouden met schrijven. Gewoonweg omdat ik dat niet kan. Schrijven is wat mij helpt te ordenen, te verwerken, mijn mening te delen over wat ik denk dat belangrijk is. Soms is het een mooi verhaal en vind ik het leuk en fijn om dat te delen. Dat zijn de columns die je terugleest op mijn website.
Maar soms is het ook alleen voor mijzelf, omdat dat me helpt.
Ik gun dit jou ook. Schrijven na een verlies, een moeilijke tijd, een keuze die je te maken hebt kan je echt helpen.
Het fijne is: daarvoor hoef je niet goed te kunnen schrijven. Je hoeft alleen maar te beginnen en te zien wat er ontstaat.
Ik wil je daar heel graag bij helpen. Om dat te doen heb ik een workshop gemaakt.
Als je meedoet krijg je dagelijks een mail van mij met een vraag die je aan het denken én aan het schrijven zet.
Niet moeilijk, niet voor een ander, niet 'voor de mooi', maar puur en alleen om jou te helpen met wat er speelt.
Ik gun het je zo om te ontdekken dat schrijven als uitlaatklep bij verlies en rouw jou kan helpen.
Doe je mee?
Reactie plaatsen
Reacties