Vandaag oefenen we het alfabet.Omdat het er bij de meeste cursisten ondertussen redelijk goed in blijkt te zitten, koppel ik er een oefening spellen aan.Om de beurt vraag ik iemand naar het bord te komen, ik spel een woord en dat wordt opgeschreven.

Het gebeurt nogal eens dat ik tijdens de pauze een telefoon aan mijn oor gedrukt krijg met de vraag: ‘Docent, help?’Negen van de tien keer is er dan aan de andere kant al iemand die op een antwoord zit te wachten. Mijn cursist is in de war geraakt door het vaak veel te snelle taalgebruik van betreffende persoon en vraagt om mijn hulp.

Kijk. Ik kan nu natuurlijk gewoon mijn mond houden en jullie over een paar weken allemaal ineens een frisse oogopslag laten zien. ‘Wat ziet ze er lekker uitgeslapen uit’, hoop ik natuurlijk dat jullie denken. Ik flots er een leuk make-upje op, zodat de littekens niet te zien zijn en knipper een paar keer extra lief met mijn ogen. Maar wat heb ik daaraan? Wie houd ik voor de gek?Ten eerste is het me daar niet om te doen, al is het natuurlijk mooi meegenomen.Ten tweede is dat niet hoe de wereld in elkaar zit. Niet alleen het mooie hoeft geshowd te worden.Leven is niet alleen maar leuk.

Na een aantal dagen ziek zijn was ik gisteren weer fijn op mijn stekkie voor de groep. Vanwege de herfstvakantie en de vrouwen die dat thuis moeten opvangen, had ik alleen een clubje mannen voor mijn neus. Mannen die blij waren dat ik er weer was overigens, er was een grote slagroomtaart meegenomen voor de pauze ter ere van mijn herstel.

Er hebben er inmiddels heel wat op de koelkast gehangen.Één van de eerste was een veterstrikdiploma.Zowel met de juf op school als thuis met een niet-zo-geduldige mama werd er dagenlang gepriegeld met die twee touwtjes.Knoopje, lusje, eromheen, erdoorheen en aantrekken.Glunderend kwamen ze uiteindelijk met het gewenste diploma thuis. Hoera, een eerste diploma op de koelkast!Dat ik daarna nog jarenlang veters moest blijven strikken, omdat die dingen nooit blijven zitten, nam ik op de koop toe.

Er was een tijd dat ik geen idee had wat er in de wereld gebeurde.

Schat, ga jij even met de hond uit terwijl ik hier de boel opruim?’Net als iedere andere avond als deze vraag hem gesteld wordt, zucht hij diep en moppert hij iets onverstaanbaars in haar richting. ‘Wat zeg je schat?’ klinkt het cynisch uit de keuken.‘Niks. Ik. Ga. Al!’

Als ik met mijn moeder en twee van mijn mooie meiden aan onze koffie en lunch begin in het restaurant van de Intratuin, begint er in de kinderwagen naast ons iets hartverscheurend te huilen. Dat íets blijkt een kersvers babietje te zijn.De jonge moeder loopt rustig naar de wagen toe, terwijl haar twee andere koters ongestoord hun taartje verorberen.‘Moet dat nou zo hard?’ mompelt ze liefdevol in de wagen.

In de les ‘Taal in de buurt’ hadden we vandaag een spontaan gesprek over eten.Na het beschrijven van verschillende gerechten uit de verschillende landen en werelddelen van mijn cursisten, van borsjtsj tot fufu, gingen we over tot de Nederlandse hapjes.

‘Mam, ik krijg op school voedselpakketten aangeboden omdat ze denken dat we geen werkschoenen kunnen betalen!’ Ze lacht er hard bij.

‘De douches hier zijn heeeerrrrlijk!’ zegt hij tegen zijn campingbuurman. ‘Lekker warm en zo prachtig onder die oude gewelven. Ik heb genoooooooten!’‘Goed om te weten, ik ga zo ook’, antwoordt de buurman.Beiden, ik schat ze rond de 65, staan voor een (te) dure caravan en dito auto.Deze enkele zin is het sein voor de ervaren doucher om los te gaan.Hij kijkt op horloge.