We lezen samen een tekst over een vrouw die een recept nodig heeft voor slaappillen. De vrouw wordt in de tekst kort beschreven als ‘alleen met twee kleine kinderen, haar man is overleden.’ Na uitleg van het woord ‘overleden’ vraagt een van mijn cursisten zich heel serieus af wat er met haar man gebeurd zou kunnen zijn. Ik ga nooit een goed gesprek uit de weg, al helemaal niet als je daarmee de taal nog beter leert, dus ook dit gesprek niet.

Met twee broeken en twee blouses onder de arm loop ik naar de kassa en sluit aan in de rij. De grijze man voor me, ik schat hem begin 70, draait zich om. Met de handen in de zij bekijkt hij me van top tot teen.' Zo, he'j ok weer wat 'ekocht?' vraagt hij alsof we oude bekenden zijn.Omdat ik het nou eenmaal heerlijk vind om met mensen te praten, antwoord ik dat ik het inderdaad weer hoog tijd vond.'Had i'j de bokse op dan?' vraagt hij lachend.

" Mama, eten we vandaag zwart, of kookt papa?" Één van de vele opmerkingen hier in huis waar ik eigenlijk alleen maar vreselijk hard om moet lachen. Ik kan er dan ook gewoon écht niet omheen, het is waar: ik kan niet koken. Ik vind het niet leuk, ik heb het geduld niet. Ik ga ondertussen rustig wat anders doen, totdat één van mijn meiden roept: " mama, horen die zwarte wolken boven het fornuis ?"Mijn grootste blunder, ik word er nog steeds heerlijk mee gepest, is dat ik groente ging wokken en azijn had gebruikt ipv olie. Ik had het niet in de gaten. Het was werkelijk niet te eten, of je moet ervan houden dat je mond binnenstebuiten trekt in een soort pijnlijk vacuüm.

“Ik. Wil. Geen. Babyshower!” hoor ik haar half schreeuwend tegen de oudere dame tegenover haar zeggen.“Ik. Wil. Het. Niet!”De oudere dame kijkt wat beschaamd om zich heen en sust de oververhitte hoogzwangere vrouw tegenover haar.“Oké, oké, het is duidelijk. Maar waarom dan niet? Het is toch leuk? We kunnen spelletjes doen, slabbetjes verven en de naam van je baby raden. We nodigen je beste vriendinnen uit, en je zus en je ….”

Ik hang mijn jas weg en zit nog niet eens in de kappersstoel als ik haar al hoor. Een jonge vrouw is met de kapster luidkeels in gesprek over baarmoedermonden, toucheren, openingen en klemmetjes. Deze vier woorden in één zin zorgen ervoor dat mijn knieën zich automatisch samenklemmen.

We zijn geen vrienden. Hij is me te razend, te druk, als ik eenmaal in zijn greep ben kan ik geen kant meer op. Ergens heeft zich een keer in mijn hoofd de gedachte gevormd dat ik hem niet aankan en het is moeilijk om niet te geloven wat je denkt. Ik ontwijk hem als het even kan, ben een beetje bang voor hem. Soms kruist ons pad zich, omdat het niet anders kan en ik nou eenmaal af en toe afhankelijk van hem ben. En omdat ik me niet wil laten kennen.Met het hart in de keel geef ik me dan maar aan hem over tot ik een mogelijkheid vind hem zo snel mogelijk weer te verlaten.