We bespreken samen zinnen die ze hebben bedacht en geschreven met nieuwe woorden. Iemand leest voor: ‘Ik koop tweedehands dingen in de winkel.’‘Dingen? Wat is dingen?’ vraagt een andere cursist.

Tijdens een les rondom het thema ‘iets ruilen’ komen de woorden pakketje, verzenden en doos aan bod.‘Bij mijn werk ook omdoos’, meldt een cursist.

‘Ik heb cadeautje voor mijn vrouw gekocht. Nieuwe stofzuiger. Zij vond niet zo leuk.’Hij kijkt niet begrijpend om zich heen de klas in, enigszins verwachtingsvol ook, alsof hij verwacht dat wij hem nu gaan uitleggen waarom zijn vrouw niet zo blij was met het cadeau. Zijn verwachting komt uit, want de vrouwen in mijn klas springen meteen op ‘aan’. Ze rechten hun rug, trekken hun schouders recht en duwen ‘de dames’ naar voren. Ogen worden groter, neusvleugels trillen licht, kelen worden geschraapt. In gedachten hoor ik hoeven schrapen en iemand ‘aanvalluuuhhhh’ roepen.

Ik begin iedere dag in mijn ISK-klas (nieuwkomers van 12 tot 18 jaar) met een gesprek over iets wat op dat moment actueel is. Vandaag begin ik met het laten zien van een grote wortel die ik net voor de eerste les van een collega kreeg. Er wordt vreemd gekeken. Ik moet toegeven dat de wortel ook een wat vreemde vorm heeft, met deze wortel wilde mijn collega waarschijnlijk zelf niet gezien worden.

Ik stel je voor aan de nieuwste Piet in Nederland: de zeurpiet.Een bijzonder soort Piet, hij komt niet met de boot en kruipt niet door schoorstenen, maar laat zich liever zien op social media en speciale facebookgroepen. Af en toe duikt hij op in buurtapps of kruipt hij een talkshow binnen. Pepernoten heeft hij niet, wel boze woorden waar hij graag mee strooit. Niemand weet goed wat hij met deze Piet moet. Hij is druk - héél druk- met het verdedigen van een traditie die vooral in zijn eigen hoofd nog bestaat.En dat doet hij natuurlijk ‘voor de kinderen’, maar die kinderen zelf hebben nergens om gevraagd. Die willen gewoon een leuk feest, het liefst zonder zeurpieten.

‘Hoe was dat gesprek op de nieuwe school van je dochter?’ vraag ik hem voor we de les beginnen.Ik weet over het algemeen redelijk goed wat er bij mij cursisten speelt, voor zover ze daarover willen praten natuurlijk, en probeer daar ook echt aandacht aan te besteden. Het resultaat is namelijk dat we als groep een band creëeren waarbij iedereen zich gezien en gehoord voelt, zodat ze durven te oefenen en fouten durven maken. Ondertussen zijn we tijdens dit gesprek natuurlijk ook ‘gewoon’ spreken en luisteren aan het oefenen.