Puber

Lieve puber.
Ik wil toch graag even weten: ben je vanmiddag goed aangekomen bij de vriendin waar je gaat logeren?
Ga je geen rare dingen doen, heb je het wel fijn en denk je eraan dat je me altijd kunt bellen, al is het midden in de nacht? Vergeet je niet dat ik zielsveel van je houd, al kan ik je laatste tijd wel achter het behang plakken en vind ik die puberteit véél moeilijker dan ik altijd dacht.

Besef je wel dat ik onwijs trots op je ben, ook als je me aankijkt of ik de meest vreselijke moeder op deze aardbol ben, omdat ik dat tikkie dat je me stuurt voor een ijskoffie in de stad niet betaal?
En lieve schat, als je morgen met je oververmoeide hoofd thuiskomt en, zonder me een blik waardig te gunnen, in één streep doorloopt naar je rommelhol, ben ik vooral heel blij dat je weer lekker onder mijn dak bent.
We zoeken samen naar de juiste balans, jij als jonge vrouw die (terecht) steeds meer de eigen regie over haar leven wil. Net als je zussen, die dat wat ‘rustiger’ doen. Ik als bezorgde moeder die enigszins weet wat dat leven kan inhouden en mijn dochters wil beschermen voor wat ze daar kunnen tegenkomen. Al weet ik ook heus wel dat dat niet altijd kan.

Dat alles, en meer, zit besloten in dat ene voorzichtige appje van mij en het korte antwoord van jou.