Ik zie ze voor me.
Rammend op het toetsenbord, alsof hun leven ervan afhangt.
Ik kom ze tegen onder ieder bericht waarin een vluchteling of een AZC wordt genoemd.
‘En mijn kind dan? Die wil ook een huis!’
‘Je dochters zijn niet meer veilig.’
‘En hun eigen gezin hebben ze gewoon achtergelaten hè?’
Ik zoek.
Tussen de angst, de woede, de verbetenheid en de jaloezie.
Ik scroll en lees.
Ik weet dat jullie er zijn, maar geschreeuw en onwetendheid overheersen hier.
Ik huil, voel me verslagen, wil vertellen wat ik weet en vragen stellen over wat ik nog niet weet.
Ik wil begrijpen en verbinden.
Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld, maar uiteindelijk beloond.
‘Laten we ze welkom heten, zoals we hopen dat ze ons verwelkomen als het nodig is.’
Haar woorden doen het geschreeuw verstommen.
Ik voel een sprankje hoop tussen alle harde woorden.
Zij die schreeuwen hoor je het eerst.
Hopelijk hebben wij die fluisteren het laatste woord.
Welkom in Zutphen!
Reactie plaatsen
Reacties