Als ik met mijn moeder en twee van mijn mooie meiden aan onze koffie en lunch begin in het restaurant van de Intratuin, begint er in de kinderwagen naast ons iets hartverscheurend te huilen. Dat íets blijkt een kersvers babietje te zijn.
De jonge moeder loopt rustig naar de wagen toe, terwijl haar twee andere koters ongestoord hun taartje verorberen.
‘Moet dat nou zo hard?’ mompelt ze liefdevol in de wagen.
Als de roodaangelopen baby nog harder gaat schreeuwen als ze in de armen van haar moeder ligt, krijg ik het plaatsvervangend warm.
Wat vond ik dat zelf altijd vervelend, mijn eigen huilende kinderen in een openbare ruimte. En dat gebeurde nogal eens.
We gaan, en gingen ook in die tijd, nou eenmaal graag op stap. En we kregen er drie in twee jaar tijd en toen die ophielden met huilen kwam onze spuit elf, en die overtrof alles!
Al die ogen, goedbedoelde adviezen, geïrriteerde blikken en zweetdruppels op mijn rug kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren.
Ook dit kleine dametje van hooguit een paar weken heeft haar volume al bijzonder goed ontwikkeld en besluit dat ze best nog een beetje harder kan.
‘Sorry’ zegt de moeder met de kleine op haar arm tegen ons.
‘Ben je gek joh, geen sorry zeggen hoor! Het is een tijdje geleden, maar ik weet precies hoe dit is’, zeg ik tegen haar.
‘Zij heeft er zelf 4. En af en toe ook nog één van 77’, lacht mijn moeder.
Een eindje verderop zit een ouder echtpaar dat er duidelijk anders over denkt. Ze mopperen tegen elkaar over deze geluidsoverlast, hun mondhoeken naar beneden en boze blikken in de richting van de baby en haar moeder.
Die is gelukkig zo druk bezig met pogingen haar baby aan het drinken te krijgen dat ze het niet lijkt te zien.
Ogenschijnlijk ontspannen zit ze met een krijsende baby, een omhooggerolde trui en een half ontblote borst in het restaurant. Voor haar op tafel zie ik een bord met een onaangeroerde uitsmijter.
Als haar kleine meid eindelijk de weg naar de melkbron heeft gevonden, wordt het weer rustig naast ons.
Sanna kijkt verliefd naar het tafereel.
Lucia rolt met haar ogen. Een blote borst in een restaurant vindt ze met haar elf jaar maar raar.
‘Wat blijf je hier heerlijk ontspannen onder’ complimenteer in de jonge moeder als we opstaan om verder te gaan shoppen.
‘Dat lijkt maar zo’, zegt ze.
‘Het zweet staat op mijn rug. Ik zag ze wel kijken. Maar ik kan er niets aan doen, baby’s huilen nou eenmaal.’
‘Niets van aantrekken, gewoon lekker van je baby genieten’, hoor ik mezelf zeggen.
En ik besef meteen dat ik daarmee tot de mensen behoor die goedbedoelde adviezen geven.
Ik geloof niet dat ze het erg vindt, want ze lacht en bevestigt dat ze dat ook zeker doet.
Ik ben trots op haar.
En met terugwerkende kracht op mezelf zoveel jaar geleden.
Baby’s huilen.
Mensen kijken.
We geven elkaar goedbedoelde adviezen waar niemand iets aan heeft.
We eten koude uitsmijters en drinken koude koffie.
En net als je denkt dat het beter wordt gaan ze puberen.
En ergens daartussendoor vergeten we gelukkig niet om er ook gewoon van te genieten.
Reactie plaatsen
Reacties