Kijk. Ik kan nu natuurlijk gewoon mijn mond houden en jullie over een paar weken allemaal ineens een frisse oogopslag laten zien. ‘Wat ziet ze er lekker uitgeslapen uit’, hoop ik natuurlijk dat jullie denken. Ik flots er een leuk make-upje op, zodat de littekens niet te zien zijn en knipper een paar keer extra lief met mijn ogen.
Maar wat heb ik daaraan? Wie houd ik voor de gek?
Ten eerste is het me daar niet om te doen, al is het natuurlijk mooi meegenomen.
Ten tweede is dat niet hoe de wereld in elkaar zit. Niet alleen het mooie hoeft geshowd te worden.
Leven is niet alleen maar leuk.
Ik heb afgelopen donderdag een kleine operatie gehad. Ik vertel er meteen bij dat ik dat ik geen tweede keer zou doen als ik wist wat ik nu weet. Namelijk dat ik een persoon ben die in paniek raakt tijdens een ingreep met alleen plaatselijke verdoving (waardoor je je ogen niet kunt openen). Mijn claustrofobie kickte nogal hard in terwijl er net een arts in mijn oogleden stond te snijden. Niet handig, kan ik je vertellen. Niet voor haar en niet voor mij. Het kwam goed, het lukte me om 45 minuten te blijven liggen met een paniekaanval die in mijn oor hijgde.
Het moment dat mijn ogen weer open konden was euforisch. Nooit bedacht dat je claustrofobie kunt ervaren binnen je eigen lijf.
Dat ik er de dagen daarna niet erg charmant uit zou zien, wist ik. Dat het zo erg zou zijn dat zelfs de kat van me schrikt had ik niet bedacht, maar neem ik op de koop toe.
Waarom ik dit dan heb gedaan, vraag je?
Daar kan ik een vrij kort antwoord op geven.
Omdat ik een oplossing zoek. Een oplossing voor de aangezichtspijn die al 15 jaar, soms wat meer en soms wat minder, bij mij hoort.
Overhangende oogleden geven druk, druk is een trigger voor de pijn. Eén van de triggers, naast kou en stress. Of dit gaat helpen weet ik niet, ik hóóp het vooral en grijp die mogelijkheid dus met twee handen aan. Zie je me dus de komende dagen met een bont en blauw hoofd: Veilig thuis hoeft niet gebeld te worden, er wordt goed voor me gezorgd. Mijn man vindt dat ik lijk op Rocky uit de gelijknamige film, waarin een bokser flinke klappen krijgt. Mijn kinderen vinden dat ik me moet opgeven als vrijwilliger voor de Halloweenoptocht. Schmink niet nodig, lekker goedkoop.
Met schrikgarantie
Verder zijn ze best lief voor me.
De komende week doe ik even rustig aan en zijn de zakjes diepvrieserwtjes mijn beste vrienden.
Daarna hoop ik weer voldoende te zijn hersteld om jullie weer diep in de ogen te kunnen kijken.
Ik verheug me erop.
Reactie plaatsen
Reacties