De nieuwe bank

Het gebeurt nogal eens dat ik tijdens de pauze een telefoon aan mijn oor gedrukt krijg met de vraag: ‘Docent, help?’
Negen van de tien keer is er dan aan de andere kant al iemand die op een antwoord zit te wachten. Mijn cursist is in de war geraakt door het vaak veel te snelle taalgebruik van betreffende persoon en vraagt om mijn hulp.

Aan mij de ‘eer’ om op zo’n moment zo snel mogelijk uit te zoeken wie ik aan de telefoon heb en het telefoongesprek samen met (en absoluut niet vóór) de cursist af te maken. Ik wil graag helpen, maar dan wel op zo’n manier dat het steeds een beetje beter ook zélf lukt.
De Z van mijn groep staat niet voor niets voor Zelfredzaamheid.

Ik heb op deze manier al gesprekken gevoerd met tandartsen, huisartsen, Salland verzekeringen, Odido en Mediamarkt.
Vandaag krijg ik een bezorger aan de telefoon.
‘We staan met een bank voor de deur van meneer, maar er doet niemand open.’
Ik leg mijn cursist uit wat er aan de hand is.
‘Je nieuwe bank is er, iemand zal de deur open moeten maken.’
Betreffende cursist vertelt dat zijn vrouw thuis is, maar dat die waarschijnlijk niet open durft te doen. Ze is net twee maanden in Nederland en moet nog erg wennen aan hoe het hier gaat.
Ik vertel de bezorger dat meneer zijn vrouw gaat bellen en dat zij de deur open zal doen.
‘Top geregeld,’ zegt de man die inmiddels al een tijdje met de bank voor de woning moet staan.

In de pauze rent de eigenaar van de nieuwe bank even snel naar huis, 3 minuten verderop, om zijn aanschaf te bekijken. Bezweet en blij komt hij terug en laat me de foto’s zien van een mooie kleine slaapbank waar zijn tweejarige dochter al op staat te springen.

‘Bedankt voor helpen docent,’ zegt hij.
‘Graag gedaan hoor. De volgende keer kun je het zelf, dat weet ik zeker.’

En zo niet…. Dan doen we gewoon nog een keer samen. Net zolang tot het lukt!