De snelweg en ik

We zijn geen vrienden.
Hij is me te razend, te druk, als ik eenmaal in zijn greep ben kan ik geen kant meer op.
Ergens heeft zich een keer in mijn hoofd de gedachte gevormd dat ik hem niet aankan en het is moeilijk om niet te geloven wat je denkt.
Ik ontwijk hem als het even kan, ben een beetje bang voor hem.
Soms kruist ons pad zich, omdat het niet anders kan en ik nou eenmaal af en toe afhankelijk van hem ben. En omdat ik me niet wil laten kennen.
Met het hart in de keel geef ik me dan maar aan hem over tot ik een mogelijkheid vind hem zo snel mogelijk weer te verlaten.

Vandaag was weer zo'n moment.
Ik had hem nodig, het kon niet anders, ik zou op hem moeten vertrouwen.
En een beetje op mijzelf.
Het ging goed, ik voelde me redelijk ontspannen en ik dacht hem eindelijk onder controle te hebben.
"Ik ben de baas!" zei ik tegen hem en tegen mezelf.

En toen miste ik iets. En ik had geen keuze dan verder met hem mee te gaan, een kant op die ik niet wilde.
De stress nam toe en ik begon hem opnieuw te haten. Hij is me te druk, te bazig.

Uiteindelijk heb ik hem verlaten en kwam een kwartier te laat aan op mijn bestemming.

We zullen nooit vrienden worden.
De snelweg en ik.