Ikke ikke ikke

Ikke, ikke, ikke

Iedereen kent het rijmpje wel:
‘Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.’
Een kleuterversje dat grappig klinkt, maar dat eigenlijk helemaal niet is. Want veel volwassenen lijken het nog steeds heel graag te gebruiken.

Afgelopen week verscheen op sociale media een bericht over zieke kinderen uit Gaza die naar Nederland zijn gebracht voor een levensreddende behandeling. Kinderen met kanker. Doodzieke kinderen van wie maar de vraag is of ze het gaan redden.
Een verdrietig, maar ook mooi bericht.
Een bericht om warm van te worden, om een héél klein beetje trots te voelen voor ons land. Een land waarin van alles mis is, maar gelukkig ook nog steeds een land dat wil helpen waar dat kan.

Maar onder het bericht barst het los. Reacties van mensen die zich afvragen wie dat moet betalen.
Mensen die zeggen dat ‘onze eigen kinderen ook ziek zijn’ of dat ‘eigen volk eerst’ zou moeten gelden.
Mensen die zich zorgen maken om hun ziektekosten en hun uitkering als de ouders van deze kinderen ook naar Nederland komen.
Sommigen hebben zelfs het ‘lef’ om er huidskleur of religie bij te betrekken: ‘Zo’n moslimkind hoef ik hier niet, komt die hele familie er natuurlijk weer achteraan.’
Het raakt me zó diep dat ik het niet eens kan verwoorden. Ik krijg de brok in mijn keel niet weg. Ik begrijp dat niet iedereen het breed heeft en het moeilijk kan zijn om rond te komen. 
Ik begrijp de onzekerheid over de toekomst. 
Maar hoe kun je zo over een doodziek getraumatiseerd kind praten? Een kind dat er zelf ook niet voor heeft gekozen om doodziek in een vreemd land in een ziekenhuis te liggen.

Tussen al die harde woorden lees ik gelukkig ook warme stemmen. Ik merk dat ik ze echt zoek tussen alle online wreedheid. Ik heb ze nodig: deze mensen met een hart als het mijne. Ik beloon hun woorden met een like die zoveel meer is dan een duimpje omhoog 👍, namelijk een signaal: ik hoor bij jou, samen bieden we tegenwicht in deze harde wereld die steeds vaker op slot lijkt te gaan.
Online bouwen we op deze manier ons reddingsvlot in een steeds donker wordende zee.

En ondertussen blijkt dat kleuterversje in mijn hoofd hangen:
‘Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.’
Het lijkt ons nieuwe volkslied geworden.
Een volkslied in een land waarin we vooral tellen wat we mislopen en wat het ons kost, in plaats van wat het waard is.

En ondertussen liggen daar zeven kinderen.
Geen misdadigers, geen mensen die een oorlog zijn gestart.
Gewoon zieke kinderen die willen blijven leven.

Wat is er met ons land gebeurd?
Wordt het niet eens tijd dat we dat kleuterversje eindelijk eens herschrijven?

Niet ikke ikke ikke, maar:

Samen, samen, samen: we zijn allemaal gelijk.
Wie deelt wat hij heeft, komt nooit tekort,
maar is heel rijk!

#Gaza #kinderen #egoisme #veiligheid #NOS