Framing

Vandaag kwam ik een nieuwsartikel tegen dat me aan het denken zette.
Niet zozeer om wat erin stond, maar hoe het werd gebruikt. Deze kop werd namelijk ingezet in een discussie over, hoe kan het ook anders, vluchtelingen.
Ik zag hoe snel één kop of foto op sociale media een heel verhaal kan veranderen en hoe makkelijk ‘we’ dan allemaal meegetrokken worden.

De laatste tijd zie ik vaker berichten of screenshots voorbij komen die meteen bizar veel emotie oproepen.
Een kop over geweld op school.
Een foto van een incident met jongeren.
Iets over de huizenmarkt.
En al héél snel klinkt het: ‘Zie je wel, dat komt door de vluchtelingen.’

Maar als je het artikel echt leest, staat dat er meestal helemaal niet.
Toch dénken veel mensen wel dat het er staat.
Dat komt door framing.

Framing betekent: een verhaal zo vertellen dat jij het op een bepaalde manier voelt of ziet.
Dat kan met woorden, met beelden, of met de volgorde waarin iets wordt verteld.
Bijvoorbeeld: eerst lees je dat leraren bang zijn, en pas verderop dat het ging om één ruzie tussen twee leerlingen.
Zelf had de meerderheid van de lezer al ingevuld dat de school geterroriseerd zou worden door allochtone jongeren, en hoppa: het beeld is weer bevestigd.

Framing is niet hetzelfde als liegen.
Het is een manier van vertellen die jouw aandacht trekt en je gevoel beïnvloedt. Zeker als je mening al een bepaalde kant opgaat is dat héél makkelijk te sturen.
De schrijver laat heel bewust dingen weg, er worden cijfers benoemd zonder bronnen en de woordkeuze van de schrijver zorgt ervoor dat sommige dingen extra dramatisch lijken terwijl andere juist klein worden gemaakt.
Wanneer er een vluchteling betrokken is zetten ze dat graag groot in de kop van het artikel. Gaat het om een blank oud mannetje dan laten ze dat weg.
Nieuwsmedia en sociale platforms weten dondersgoed dat angst en boosheid goed werken: mensen klikken, delen, reageren.
De toetsenbordridders laten zich gelden.
Missie geslaagd!

En zo verspreidt één bericht zich duizend keer sneller dan de waarheid.
Doodeng als je het mij vraagt.

De laatste keer denk ik vaak: hoe komt het toch dat steeds minder mensen écht lezen en vergeten om zelf te blijven nadenken?
Heeft sociale media ons brein geleerd dat we alleen nog maar hoeven te scrollen?
Scannen in plaats van lezen?
Hebben we liever een makkelijke mening dan een moeilijk gesprek?
Vinden we het niet meer nodig om zelf na te blijven denken?

Kom op mensen.
Even ademhalen voordat we delen of oordelen.
De wereld wordt er niet beter van als we steeds harder roepen, maar elkaar niet meer verstaan.

Een beetje meer nuance.
En een beetje meer menselijkheid.
Please!