Zeurpiet

Ik stel je voor aan de nieuwste Piet in Nederland:
de zeurpiet.
Een bijzonder soort Piet, hij komt niet met de boot en kruipt niet door schoorstenen, maar laat zich liever zien op social media en speciale facebookgroepen.
Af en toe duikt hij op in buurtapps of kruipt hij een talkshow binnen. Pepernoten heeft hij niet, wel boze woorden waar hij graag mee strooit.
Niemand weet goed wat hij met deze Piet moet.
Hij is druk - héél druk- met het verdedigen van een traditie die vooral in zijn eigen hoofd nog bestaat.
En dat doet hij natuurlijk ‘voor de kinderen’, maar die kinderen zelf hebben nergens om gevraagd.
Die willen gewoon een leuk feest, het liefst zonder zeurpieten.

De zeurpiet klampt zich vast aan zwart dat nooit op zijn eigen gezicht heeft gezeten.
Hij wil dat het blijft ‘zoals het hoort’, maar dat de roe verdwenen is vindt hij prima.
‘Dat kon écht niet meer, we willen onze kinderen niet bang maken. Dat is niet meer van deze tijd.’

Iedere roetveeg ziet hij als verraad, iedere andere kleur dan zwart als een persoonlijke aanval en de ondergang van ons land.
Het is niet meer de traditie die ertoe doet.
Nee, het gaat om winnen of verliezen.
Wij of zij.
Roetveeg of zwart.

En intussen draait het feest gewoon vrolijk verder, komt Sinterklaas traditiegetrouw met de nodige strubbelingen onderweg toch gewoon aan en lacht iedereen om (roetveeg)Pietje Paniek.
Wat fijn dat hij er dit jaar weer gezond en wel is!
Kinderen lachen, zingen, rennen en maken zich druk om wie de meeste pepernoten krijgt. Echt niet om de kleur van de handen die ze strooien.
Voor hen is Sinterklaas gewoon een feest, geen veldslag.

Maar onze eigen zeurpiet?
Die blijft boos roepen vanaf de zijlijn, vastberaden om een strijd te voeren die hij zelf heeft verzonnen.
Terwijl de rest al lang weer meedoet, blijft hij staan mokken.

Van mij mag Sinterklaas zeurpiet volgend jaar thuislaten.
Want wie gelooft er nog in deze piet?
Ik niet!